| Carlos Casares Mouriño nace o 24 de agosto de 1941 en Ourense. Con tres anos, a súa familia trasladouse a Xinzo de Limia, onde o seu pai exercería como mestre. Aos once anos ingresou no Seminario ourensán, para facer os estudos eclesiásticos e formándose en Humanidades, con unha educación represiva que incluía a prohibición estrita de falar galego. Alí escomenza a súa primeira experiencia literaria, co xornal clandestino El averno. Rematou o bacharelato por libre no Instituto de Ensino Medio de Ourense. Foi a partir deste intre cando explotan as súas inquedanzas literarias, gañando un concurso de relatos, grazas ao cal coñecerá ao tamén escritor e líder galeguista Vicente Risco.
Estudia Filosofía e Letras na Universidade de Santiago, na especialidade de Filoloxía Románica. Aquí foi onde entrou en contacto con Arcadio López-Casanova, e con Ramón Piñeiro, ligándose así ao núcleo da cultura galeguista e antifranquista. Estréase como narrador publicando catro relatos na revista Grial nº 7 (1965), tres dos cales pasarán ao seu primeiro libro publicado, co título Vento ferido. En 1969 publica a súa primeira novela, Cambio en tres, de temática social de máis actualidade. Exerce a docencia en Viana do Bolo no "Colegio Libre Asociado". Alí entra en conflito coa dirección do centro polo seu antifranquismo. É expulsado do colexio e élle prohibido exercer a docencia en toda Galicia. Estes atrancos obrígano a se desprazar a Bilbao, onde traballa durante un curso. En 1971, de volta do País Vasco, casa con Kristina Berg, establecéndose en Ourense. A súa carreira docente no ensino medio culminará como catedrático no Instituto de San Tomé de Freixeiro (Vigo) e prolongarase ata a súa morte. Participou da política galega nos anos de transición e comezos da democracia, implicándose de xeito intenso na reivindicación da autonomía para Galicia, participando como independente, xunto a Ramón Piñeiro, nas listas electorais do PSdG/PSOE, o que o converteu en membro do primeiro Parlamento de Galicia, elixido no ano 1981. Participou na redacción e aprobación da Lei de normalización lingüística no 1983 e a lei de creación do Consello da Cultura Galega. Durante a década de 1990, Casares viaxou por medio mundo participando en múltiples simposios e encontros. Colaborou como articulista en xornais coma La Región, El País e fundamentalmente La Voz de Galicia. Como biógrafo, ensaísta e editor legou monografías, artigos e entrevistas sobre autores como Curros Enríquez, Vicente Risco, Otero Pedrayo, Martín Sarmiento, Ánxel Fole ou Ramón Piñeiro. Foi elixido membro da Real Academia Galega en 1977, e presidente do Consello da Cultura Galega en 1996. Traduciu varias obras ao galego, como El viejo y el mar (1998) do estadounidense Ernest Hemingway, El principito, e Los escarabajos vuelan al atardecer. En 1976 obtivo o Premio da Crítica de Narrativa Galega pola súa obra Xoguetes pra un tempo prohibido, en 1996 por Deus sentado nun sillón azul, e en 2002 por O sol do verán. Faleceu repentinamente debido a un infarto aos 60 anos, despois dun acto cultural, e en plena madurez intelectual. A súa obra en narrativa:
A súa obra en narrativa infantil:
|
Categorías |
