Carlos Casares Mouriño nace o 24 de agosto de 1941 en Ourense. Con tres anos, a súa familia trasladouse a Xinzo de Limia, onde o seu pai exercería como mestre. Aos once anos ingresou no Seminario ourensán, para facer os estudos eclesiásticos e formándose en Humanidades, con unha educación represiva que incluía a prohibición estrita de falar galego. Alí escomenza a súa primeira experiencia literaria, co xornal clandestino El averno. Rematou o bacharelato por libre no Instituto de Ensino Medio de Ourense. Foi a partir deste intre cando explotan as súas inquedanzas literarias, gañando un concurso de relatos, grazas ao cal coñecerá ao tamén escritor e líder galeguista Vicente Risco. Estudia Filosofía e Letras na Universidade de Santiago, na especialidade de Filoloxía Románica. Aquí foi onde entrou en contacto con Arcadio López-Casanova, e con Ramón Piñeiro, ligándose así ao núcleo da cultura galeguista e antifranquista. Estréase como narrador publicando catro relatos na revista Grial nº 7 (1965), tres dos cales pasarán ao seu primeiro libro publicado, co título Vento ferido. En 1969 publica a súa primeira novela, Cambio en tres, de temática social de máis actualidade. Exerce a docencia en Viana do Bolo no "Colegio Libre Asociado". Alí entra en conflito coa dirección do centro polo seu antifranquismo. É expulsado do colexio e élle prohibido exercer a docencia en toda Galicia. Estes atrancos obrígano a se desprazar a Bilbao, onde traballa durante un curso. En 1971, de volta do País Vasco, casa con Kristina Berg, establecéndose en Ourense. A súa carreira docente no ensino medio culminará como catedrático no Instituto de San Tomé de Freixeiro (Vigo) e prolongarase ata a súa morte. Participou da política galega nos anos de transición e comezos da democracia, implicándose de xeito intenso na reivindicación da autonomía para Galicia, participando como independente, xunto a Ramón Piñeiro, nas listas electorais do PSdG/PSOE, o que o converteu en membro do primeiro Parlamento de Galicia, elixido no ano 1981. Participou na redacción e aprobación da Lei de normalización lingüística no 1983 e a lei de creación do Consello da Cultura Galega. Durante a década de 1990, Casares viaxou por medio mundo participando en múltiples simposios e encontros. Colaborou como articulista en xornais coma La Región, El País e fundamentalmente La Voz de Galicia. Como biógrafo, ensaísta e editor legou monografías, artigos e entrevistas sobre autores como Curros Enríquez, Vicente Risco, Otero Pedrayo, Martín Sarmiento, Ánxel Fole ou Ramón Piñeiro. Foi elixido membro da Real Academia Galega en 1977, e presidente do Consello da Cultura Galega en 1996. Traduciu varias obras ao galego, como El viejo y el mar (1998) do estadounidense Ernest Hemingway, El principito, e Los escarabajos vuelan al atardecer. En 1976 obtivo o Premio da Crítica de Narrativa Galega pola súa obra Xoguetes pra un tempo prohibido, en 1996 por Deus sentado nun sillón azul, e en 2002 por O sol do verán. Faleceu repentinamente debido a un infarto aos 60 anos, despois dun acto cultural, e en plena madurez intelectual.
A súa obra en narrativa:
«Vento ferido» (1967),
«Cambio en tres» (1969)
«Xoguetes pra un tempo prohibido» (1975)
«Os escuros soños de Clío» (1979)
«Ilustrísima» (1980)
«Os mortos daquel verán» (1987)
«Na marxe de cada día: follas dun diario» (1994)
«Deus sentado nun sillón azul» (1996)
«Un país de palabras» (1999)
«O sol do verán» (2002)
A súa obra en narrativa infantil:
«A galiña azul» (1968)
«As laranxas máis laranxas de tódalas laranxas» (1973)